Parafia św. Jadwigi we Wschowie

wschowa.net.pl                                                     Wschowa   2018.02.11.

OGŁOSZENIA  DUSZPASTERSKIE

VI  NIEDZIELA  ZWYKŁA  B

1.     Dzisiaj obchodzimy Światowy Dzień Chorego wspomnienie M.B.

     z Lourdes. Po Mszach będzie zbiórka do puszek na hospicja.

2.     Taca w przyszłą Niedziele będzie przeznaczona na budowę kościoła.

3.     W poniedziałek nie będzie Kręgu Biblijnego .

4.     W środę Popielec, rozpoczynamy okres Wielkiego Postu. Msze Św.

     z posypaniem głów popiołem w naszym kościele będą o godz. 7.00,9.00

     16.00 i 18.00. W Przyczynie Górnej o 17.00. W tym dniu

     zachowujemy tzw. Post ścisły ( wiek od 18-60 lat). Taca z tego

          dnia przeznaczona jest na Dom Księży Emerytów .

5.     W czasie Wielkiego Postu zapraszamy na nabożeństwa Drogi Krzyżowej w każdy piątek o godz. 17.00 – dla dzieci, o 18.30 – dla młodzieży  i dorosłych. Nabożeństwo Gorzkich Żali w każdą Niedzielę Wielkiego Postu o godz. 17.00.

6.     Od środy Popielcowej do pierwszej Niedzieli Wielkiego Postu trwają kwartalne dni modlitw o ducha pokuty.

7.     W czwartki  Adoracja Najświętszego Sakramentu od 20.00 do 21.00.

8.     Dnia 15 lutego w czwartek zapraszamy do Sali widowiskowej w CKiR we Wschowie na film Grzegorza Brauna pt: „ Luter i rewolucja protestancka”. W filmie wypowiadają się znawcy tematu z 9 państw. Początek o godz. 18.00. Wstęp wolny. Szczegóły na plakatach.

9.     Bardzo serdecznie dziękujemy za sprzątanie świątyni. Bóg zapłać.

10.                       Do nabycia Niedziela, Gość Niedzielny, zachęcamy do czytania prasy katolickiej.

11.Bóg zapłać za wszelkie ofiary składane na tacę i przy innej okazji

Wczoraj przywiezione zostały ławki z Niemiec dla naszego kościoła. Bardzo serdecznie dziękuję Panom, którzy poświęcili swój czas, siły i pojazdy by przetransportować te ławki ( 1400 km). A byli to:

Stanisław i Adam Krauze

Józef i Dawid Małuccy

Andrzej i Marcin Nowak

Jan i Rafał  Stefanowski

Grzegorz Grzelak

Mateusz Grycaj

Panu Jarosławowi Rękosiowidziękujemy za użyczenie sprzętu do przewożenia ciężkich przedmiotów.

Osoby chętne do pomocy przy rozładowaniu i do przemycia ławek zapraszamy w poniedziałek godz. 9.00 do kościoła.

PROTOKÓŁ

z dnia 07 lutego 2018 roku

z czwartego spotkania Parafialnego Zespołu Synodalnego

w związku z przypadającą czwartąniedzielą synodalną (21 stycznia 2018)

            Na spotkaniu obecnych było 17 parafian – członków parafilanego zespołu synodalnego powołanego w oparciu o Parafialną Radę Duszpasterskiego. Spotkanie rozpoczął ks. proboszcz Krzysztof Maksymowicz. W intencji diecezji i parafii odmówiono Modlitwę Synodalną do Pięciu Braci Międzyrzeckich.

     W drugiej części – dyskusyjnej omówiono zadany przez Synod Diecezjalny temat Misyjne powołanie parafii.Obecni ustosunkowali się do pytań opracowanych przez Komisję Przygotowawczą synodui wyciągnęli następujące wnioski.

1.Czy ci wierni naszej parafii, którzy systematycznie chodzą do Kościoła i starają się żyć zgodnie z wyznawaną wiarą, mają świadomość misyjnego powołania parafii? Czy zdają sobie sprawę, że odpowiedzialność za ewangelizację nie dotyczy tylko proboszcza i jego najbliższych współpracowników, ale obejmuje każdego ochrzczonego?

Odp:

Świadomość pośród parafian jest częściowa. Misyjność stereotypowo kojarzy się często z działaniami Kościoła i jego konkretnych przedstawicieli na zewnątrz, w odległych krajach, wobec osób, które jeszcze nie poznały Ewangelii. Jednak coraz częściej mamy świadomość, zwłaszcza osoby systematycznie praktykujące i prowadzące życie zgodnie z wyznawaną wiarą, a także osoby nawrócone, lub które w konkretny sposób doznały obecności Jezusa Chrystusa w swoim życiu, że misyjne powołanie to nic innego jak ewangelizacja, a więc głoszenie dobrej nowiny. A ta z kolei nie ma granic, form i wydarza się nieustannie. W szczególności pośród naszych bliskich, w domu, w stosunku do naszych dzieci, męża, żony, ojca, matki, w środowisku sąsiedzkim, szkolnym, pracowniczym. Nasza działalność misyjna to nic innego jak nasz postawa, to sposób w jaki żyjemy.  Choć niewątpliwie w tej materii dostrzegamy braki. Wielu parafian myśli, że się nie nadaje do ewangelizacji, że za mało wie, że nie wie jak, że nie jest do tego przygotowana, bo pewnie trzeba być do tego w jakiś sposób przygotowanym. Zapominamy, że podstawowym naszym zadaniem misyjnym/ewangelizacyjnym jest bycie wpierw człowiekiem, winno nastąpić spotkanie człowieka z człowiekiem. Najpierw człowieczeństwo, bo jak tego nie ma to nie ma i Boga.

2. Czy parafia podejmuje jakieś inicjatywy ewangelizacyjne, to znaczy adresowane do ludzi, których w kościele nie ma? Jakie to inicjatywy? Czy te inicjatywy są owocne? Czy udaje się nam przyciągnąć do wiary obojętnych i niewierzących? Jeśli nie, to jakie naszym zdaniem są powody takiego stanu rzeczy? Czy leżą one wyłącznie po stronie adresatów (brak woli nawrócenia)? A może również po stronie parafii?

Odp:

Jedną z form ewangelizacji jest Pomoc Caritas, którą praktykuje nasza parafia  - zapraszamy najuboższych parafian na Mszę św., po której rozdawane są dary w formie produktów. Innymi formami są koncerty, festyn parafialny, Orszak Trzech Króli idący przez całe miasto a także Droga Krzyżowa ulicami miasta będąca swoistym teatralno-symbolicznym misterium męki Pańskiej. Wydarzenie to odbiło się echem w Polsce. Są to owocne inicjatywy, które skupiają również obojętnych i osoby będące z dala od Kościoła. Często jednak przyczyny małej skuteczności ewangelizacyjnej leżą po stronie samych praktykujących (chodzących do kościoła), których permanentna postawa życiowa stanowi swoiste antyświadectwo, co powoduje ugruntowanie się w niewierzących negatywnego obrazu Kościoła i katolików. Ponadto ktoś, kto nie ma relacji z Bogiem, nie będzie usprawiedliwiał potknięć Kościoła, nie będzie miał na tyle empatii, będzie patrzył bardzo krytycznym okiem na wiele form ewangelizacji.

3.Jeśli w parafii pojawiają się nowi mieszkańcy, to czy parafia podejmuje jakieś inicjatywy, aby tych ludzi poznać i zaprosić ich do kościoła, czy też oczekuje się, że to oni powinni wykonać pierwszy krok?

Odp: Praktykowaną formą podjęcia kontaktu z nowymi mieszkańcami jest wizyta kolędowa - księża idą tam, gdzie osoby chcą ich podjąć.

4. Czy tzw. kolęda, tradycyjna wizyta duszpasterska w okresie Bożego Narodzenia, może mieć wymiar ewangelizacyjny? Co należałoby zmienić w formie kolędy, aby nadać jej taki właśnie wymiar misyjny?

Odp: Kolęda ma wymiar ewangelizacyjny. Zawiązuje się wspólnota modlitewna, towarzyszą temu emocje, kapłan błogosławi dom, mieszkańców. Jest to coś podniosłego, wyrywającego nas z codziennej rutyny. Sama rozmowa, która ma różny wymiar w zależności od potrzeb rozmówcy jest już owym spotkaniem z „Innym”.

5.Czy rodzą się w nas jeszcze jakieś inne pomysły związane z możliwymi działaniami ewangelizacyjnymi w parafii? Co więcej możemy zrobić, żeby lepiej głosić Ewangelię? Jak wyjść z orędziem Dobrej Nowiny poza tradycyjne miejsca jej głoszenia: kościół parafialny, salę katechetyczną, klasę, w której odbywa się lekcja religii?

Odp: Zaproszenie znanej osoby ze swoim świadectwem w miejsce poza kościołem i odpowiednie rozpropagowanie tego wydarzenia poprzez ulotki rozniesione do wszystkich domów na terenie parafii. Z pewnością wydarzenie to ma mieć charakter bardziej uniwersalny.

6. Czy na terenie parafii mieszkają jacyś imigranci? Jak liczną grupę stanowią? Co o nich wiemy? Czy podejmujemy jakieś inicjatywy, aby dotrzeć do nich i dzielić się wiarą? Czy zapraszamy ich do naszej wspólnoty i szukamy kontaktu, choćby tylko na płaszczyźnie ludzkiej?

Odp: Na terenie naszej parafii mieszka kilka osób, natomiast w całym powiecie około 3 tys., głównie z Ukrainy. Podczas wizyty kolędowej kapłan zaprasza do naszej wspólnoty. Nie przewidziano do tej pory żadnych formalnych inicjatyw. Kontakt odbywa się na płaszczyźnie ludzkiej, zawodowej. Pojedyncze osoby zapraszają imigrantów na Wigilię, a także służą gościnnością przy innych okazjach.

7. Papież Franciszek w swoim nauczaniu chętnie używa terminu „peryferie” i zachęca różne wspólnoty kościelne (w tym również parafie) do „misyjnego wyjścia”. Czy w naszej parafii są jakieś „peryferie”, a więc takie miejsca, czy środowiska, które znajdują się jakby na uboczu zwyczajnego duszpasterstwa? W jaki sposób parafia mogłaby stać się tam bardziej obecna? Jakie inicjatywy można by podjąć w celu „wyjścia na peryferie”?

Odp: W naszej parafii nie dostrzegamy takich "peryferiów".